Kia Ora

Hallo lieve mensen,

Ja, ja, al weer een kleine drie weken in Nieuw Zeeland. De afgelopen weken hebben we doorgebracht op het noord eiland en morgen gaan we met de boor over naar het zuideiland. Hier verheugen we ons erg op.

We hebben het de laatste tijd nog veel over onze tijd in Australie gehad en vonden het eigenlijk wel leuk om onze bevindingen in een soort conclusie te beschrijven:
Over alles wat we gezin hebben, zijn we snel klaar. Super mooi, gaaf, spannend enz. Omdat we niet gewerkt hebben (en we ook redelijk wat slecht weer/kou hebben gehad), was voor ons die tijd voldoende. We gaan hier niet een opsomming maken van de hoogte punten, want dat zijn onze reisverslagen eigelijk al. Wel lijkt het ons leuk om wat eigenaardigheden over die land/de mensen met jullie te delen. In het kader van onze grote enthousiasme over dit land, vinden we dat we dat best kunnen maken. Hier gaan we, zomaar een greep uit wat ons is opgevallen:
Ozzies denken dat auto's niet meer starten als je hem even uitzet. Waarom laat anders iedereen hem continu lopen? Wellicht gebaseerd op watr prehistorische gedachten over motorslijtage of zo.
Of historie gesproken: vaak zie je van die bordjes langs de weg: Historical site. Dat betekent dan dat er bijv. een huis staat uit 1930. Historical War II site: een stuk oude landingsbaan in de outback. Historie kent men hier dus niet. Ja, degene die ze van de Aborigionals "lenen".
Doordat Ozzie decennia geleden een hard integratie beleid heeft gevoerd en hier volledig in is mislukt, zijn alle traditionele Abo's afgeslacht of nu verslaafd aan alcohol of benzinedampen. De enige Abo's liggen dronken in een parkje in een dorp. Heel triest.
Ozzie's zijn niet echt milieu bewust: batterijen in de afvalbak, want recycling kent men niet (dit hebben we diverse malen gevraagd en toen keek men vreemd naar ons). Motorolie? Gewoon over de schutting gooien.
Het zijn net Amerikanen: grote auto's, nog grotere dikke mensen, bier en BBQen.
BBQ'en en bier doet men vanaf lunchtijd. We hebben ooit een kerel een bord vlees wat ong 10 cm opgestapelt zien wegzetten achter elkaar met de lunch.
Alles haal je uiteraard bij een drive-thru winkel!
Dit doen ze graag op de camping, als ze bereid zijn om ervoor te betalen. Je ziet namelijk vaak grote combi's (pick-up met mega sleurhut) op parkeerplaatsen camperen. Dan heeft men een agrigator om stroom op te wekken en die laten ze dan de hele dag draaien. Klinkt niet echt tof. Als je er iets van zegt, kijkt men raar.
Mensen lopen hier bijna altijd in een korte broek/t-shirt. Ongeacht het weer. Tevens lopen veel mensen overal op blote voeten. Iets wat we nooit hebben begrepen.
Een groet is hier:"How are you doing?" Uitspraak ongeveer:"Hauw u do-in?" Het antwoord wat je geeft, doet er uiteraard niet toe. Ze luisteren er toch niet naar.

Mocht dit alles als een klaagzang klinken, vergeet het maar. Iedereen zijn rariteiten niet waar? Australie is een fantastisch land! We raden iedereen aan om hier ooit naar toe te gaan (en dan niet alleen de oost kust bekijken). Het is zo groot en indrukwekkend. Je kunt alleen maar respect hebben voor wat moeder natuur hier voor huzarenstukje presenteert.
___________________________________________

Ok, dan is hierbij voor ons 'boek' Australie definitief afgesloten! Hier volgen onze volgende avonturen uit het verre Kiwi-land. We hebben ons gerealiseerd dat we niet verder weg van huis kunnen zijn en zo voelt het ook...

Dag 1:
Onze laatste ochtend in Australie, op naar ons volgende avontuur. Heel vroeg op want onze shuttle bus vertrok al om 6.00 uur. Om 7 uur waren we op het vliegveld, ruim op tijd, want onze vlucht vertrok om 9.30 uur. Helaas bleek dat ie zo'n 3 uur vertraging had. Dit was behoorlijk balen, want nu kwamen we ook niet op tijd in Auckland aan om onze campervan op te halen en dus een hostel moesten gaan zoeken. We hebben onszelf maar getroost met het kopen van sushi van onze tegoedbonnen die we kregen vanwege de vertraging.
De vlucht verliep verder soepeltjes en uiteindelijk zaten we om 18.15 uur in de taxi naar ons hostel. Na een zak chips als diner moe ons bedje ingekropen.

Dag 2:
Effe wennen weer aan twee uur tijdsverschil met Australie. Met de taxi naar het verhuurbedrijf om ons bussie op te halen. Na alle financiele en praktische dingen afgehandeld te hebben, konden we eindelijk op pad! Bleek echter na boodschappen doen al 15.00 uur te zijn, dus doorgereden naar het Waitakere Ranges Regional Park, ten noorden van Auckland. Daar een mooi spotje opgezocht vlak bij het dorpje Piha en genoten van de voor ons superdeluxe campervan, waar Mark zelfs recht op kan staan! Heerlijk om weer een soort huisje te hebben.

Dag 3:
De dag begonnen met een wandeling naar de hoogste (40 meter) waterval van het park: de Kitekite Falls. Deze was erg mooi, maar ook de wandeling die door het bos liep en langs een dromerig kreekje, waarvan het water groen kleurde.
Na de lunch een behoorlijk pittige hike gedaan van 2,5 uur, die ons mooie uitzichten gaf over de ruige kustlijn van de Tasman Sea. Vervolgens door naar Shakespear Regional Park, ten noord oosten van Auckland, om daar te overnachten. De afstanden zijn hier echt niks vergeleken met Australie. Heerlijk om binnen een paar uur op je volgende bestemming te zijn.

Dag 4:
Onze route vervolgd via de Twin Coast Discovery Highway. Deze weg loopt door het noorden van het noord eiland en leidt je langs de mooiste plekjes. Via Orewa en Waiwera naar Poheuheu en vlak voor Warkworth de afslag genomen richting de kust van de Pasific Ocean. Toen via het mooie Tawharanui Regional Park en Goat Island Marine Reserve terug naar het binnenland en bij Wellsford richting het noorden gereden, om uiteindelijk via Brynderwyn naar het aan de westkust gelegen plaatsje Dargaville te gaan. Gewldig mooie route: speels, heuvel/bergachtig landschap, dat wel 100 verschillende kleuren groen oogt, afgewisseld door regenwouden met een enorme diversietijd aan vegetatie, het ene gewas nog mooier en groener dan het andere. Tot slot niet te vergeten de mooie uitzichten over de kusten en de blaauwe oceaan. Kortom, een genot om door zo'n gebied te mogen rijden.
Uiteindelijk ons gestteld in het Waipouo Forest voor de avond en de nacht.

Dag 5:
Vandaag gewandeld in het Waipoua Kauri Forest, dat bekend staat om z'n enorme Kauri Trees. De eerste Kauri Tree die we te zien kregen was de 2000 jaar oude 'Te Matua Ngatere', oftewel The Father of the Forest, die met zijn 5 meter diameter de dikste Kauri Tree is. Daarna 'The Four Sisters', de naam zegt het al; 4 joekels van Kauri Trees die als een soort Siamese vierling aan elkaar vastgegroeid zijn. Als laatste de 'Tanemahuta', God of the Forest, die met zijn 51 meter lengte de langste boom is. Erg uniek om dit te mogen aanschouwen.
Helaas was het weer niet echt fantastisch en ook de vooruitzichten beloofden niet veel goeds. Besloten om via Omapere, Taheke en Puketona door te rijden naar de beroemde, aan de westkust gelegen 'Bay of Islands'. Vergelijkbaar met de Whit Sundays in Australie. Gelukkig hebben we daar toen een boottrip gemaakt, want om dat nu hier te doen in de regen....
Vervolgens afgezakt naar het kustplaatsje Whananaki, waar we een geweldige campingspot hebben opgezocht, rechtstreeks aan de zee.

Dag 6:
Via kleine kronkelweggetjes langs de kust naar de hoofdweg gereden. Onderweg nog even gestopt om de mooie Whangarei Falls te bekijken.
In Warkworth een stop gemaakt en vrienden van Jorien d'r nichtje Carla gebeld om op visite te gaan. Helaas waren ze niet thuis, dus verder afgezakt via Auckland en Pokeno naar het zuidoost gelegen Waharau Regional Park, om daar te slapen.

Dag 7:
Al weer een week in Nieuw Zeeland, man wat gaat die tijd snel. We beseffen ons dat een maand wel erg kort was geweest en we zijn blij dat we nu wat meer tijd hebben hier. Gezien het wisselvallige weer genieten we extra van onze campervan. We hoeven ons geen zorgen meer te maken of het koud is of dat het regent 's avonds, echt heerlijk. Scheelt ook een hoop gezeik of de bus goed uit de wind staat en of we ons zeiltje ergens aan vast kunnen maken enzo! Ook een prettige bijkomstigheid is dat de prijzen van benzine, voedingsmiddelen en verzorgingsproducten wat lager liggen in vergelijking tot Australie. We hebben ons de eertse avonden dan ook directy verwend met biefstuk, visfilet en zalm, mmmm! De keerzijde echter, is dat het camperen behoorlijk aan de prijs is. Veel wild camperen dus.

Voor vandaag en morgen hadden we het gebied The Coromandel op het programma staan. Als eerste wilden we de Pinnacles gaan bezichtigen, gelegen in Kauaeranga Valley. Volgens de Lonely Planet een 'must see' atractie en zouden ze te bereiken zijn dmv een wandeling van zo'n 3,5 uur return. Bleek bij navraag tot onze teleurstelling 8 uur voor te staan, dus zat er niets anders op de Pinnacles te skippen en eeb andere hike te gaan doen, genaamd 'Webb Creek - Billygoat circuit'. Dit was een behoorlijk pittige wandeling van 4 uur, maar des al niet te min erg mooi door de mooie uitzichten over het uitgestrekte gebied en alle leuke, kleurige zangvogeltjes, die hier overigens in overvloed rondvliegen.
Moe maar voldaan doorgereden naar een campspot in Broken Hills, tot onze verrassing een geweldig mooi bergachtig gebied, dat wel wat weg had van de Zwitserse schoonheid.

Dag 8:
Het weer lijkt met de dag iets op te knappen tot ons plezier, want vandaag stond een kustwandeling en het zogenaamde 'Hot Water Beach' op het programma. Voor vertrek nog wat plaatjes geschoten van de mooie bergen. Toen we aan kwamen rijden bij het begin van de wandeling, kregen we direct een adembenemend uitzicht over de kust voorgeschoteld: azuurblaauw water met geweldig mooie, contrasterende, witte rotsformaties. De wandeling leidde naar de Cathedral Cove, een enorm groot uitgesleten gat in de rotsen. Na dit moois op naar Hot Water Beach. Je kunt hier 2 uur voor en 2 uur na laag tij een kuil in het zand graven en er water in laten lopen. Door ondergrondse vulkanische krachten wordt het water heerlijk verwarmd en zo creeer je dus je eigen pool. Je moet zelfs oppassen dat je niet te ver weg zakt in het zand, want dan kan je zelfs je voetjes of billetjes verbranden!
Na deze grappige ervaring door gereden naar Rotorua, dat in het gebied 'Bay of Plenty' ligt en aan het begin van de vulkanische zone 'Taupo'.

Dag 9:
Jorien al weer 5 maanden gestopt met roken!!! (Hoe gaat ie daarmee Hille en Bonja?! We zijn trots op jullie. Suus, jij moet er ook bijna aan geloven he?!).
Onze allereerste activiteit van vandaag: 'Hells Gate'. Dit is een klein park met thermal pools en mud (modder) pools. Hier is ook de grootste hot thermal waterfall van het zuiderlijk halfrond te bewonderen. De zwavellucht was van buiten het park al te ruiken. Stinken, niet normaal meer. Vergelijkbaar met een beerputlucht, maar dat kon de pret niet drukken hoor. We hebben ons goed vermaakt met wandelen tussen een veelvoud van pruttelende, stomende meertjes en modderpoeltjes. Het meest indrukwekkende vonden we 'Steaming Cliff', waarvan de watertemperatuur kan oplopen tot wel 145 graden! Bijzondere ervaring.
's Middags nog naar het Kuirau Park geweest, waar ook een aantal van die stomende, stinkende mineraalbaden, modderpoelen, maar ook kraters te bewonderen zijn. Het meest grappige van dit park is, dat het echt midden in de stad ligt!
Na dit kwam het stoom zo langzamerhand wel uit onze orenen zijn we naar een mooie campingspot aan een meer gereden.

Dag 10:
Vanaf het begin dat we in NZ zijn hebben we al in de gaten dat de Maori hier meer te zeggen hebben/invloed hebben en gerespecteerd worden dan de Aborigionals in Ozzie. Bijvoorbeeld zichtbaar door het feit dat heel veel plaatsjes een Maori naam hebben. Dat is soms wel erg lastig om te onthouden. Je ziet ook vaak eerst Kia Ora en dan pas Welcome staan als je een plaatsje binnenrijdt. 15% Van de bevolking is Maori. 200 Jaar geleden waren het er maar liefst 100.000 tot 200.000, maar door gevechten met en meegebrachte ziektes van Europeanen waren ze ver uitgeroeid. Gelukkig hebben ze een nogal actief leven tussen de lakens en dus is het percentage nu dus 15% en stijgt het gestaag. het vormt nu 1 maatschappij met alle andere bewoners en zo wordt je dus ook regelmatig door een Maori in een winken geholpen. Een stuk leuker dan de Abo's in Ozzie. Efin, we dwalen af. Vandaag naar Thermal Wonderland "Wai-o-Tapu" gereden onder het stadje Rotarua. Hier gingen we naar toe voor: lady Knox Geyser en Champagne Pool.

Eerst de geiser: eind 18e eeuw bij toeval door werkkampgevangen ontdekt. Die deden een wasbeurt in een warmwaterbron met zeep en toen onstond er een enorme eruptie. Dit komt doordat de oppervlakte spanning verminderd. Tot op de dag van vandaag wordt de geiser elke dag om 10.15 uur met 2 blokken zeep opgewekt. dan spuit hij 1 uur 4 tot 10 meter hoog. Doe dat maar eens na! Daarna het park verder ingegaan. We vonden het meest indrukwekkend:
De kraters: ingeklapt, instabiel land, veroorzaakt door ondergrondse activiteiten. Sommige zijn ech mega diep en vaak kookt er water of modder in.
Devil's Bath: gevuld met nucliniair groen water
Champagne Pool: De grootste bron van het park (60diameter dia en 60 m diep). Gevuld met dampend groen-blaauw water met een champagne kleurige rand eromheen.
Op nr 1;Artist Palette: Dit grenst aan Champagne Pool met verschillende kleuren en hete en koude poelen. De kleuren varieren regelmatig door verschillende omstandigheden: roze, geel, groen, blaauw en champagne. Bizar (mooi) om te zien.
(we hopen dat we niet te veel droge kost hier geven)

Het werd wel weer eens tijd om naar een camping te gaan, hier holiday park genoemd, om wat kleding te wassen en lekker te douchen. Daarom naar Taupo gereden (wat aan Lake Taupo ligt).

Dag 11:
Rondom Taupo zijn een aantal natuurwonders te aanschouwen. Een daarvan zijn de Aratiatia Rapids. Dit is een spactaculair deel van de Waikato River. De overheid heeft op een gegeven moment een dam gebouwd en een stuwmeer gecreeerd, waardoor de Rapids niet meer werkten en geen toerist meer kwam naar dit deel van Taupo. Om ze te vermaken worden daarom 4 x per dag de "poorten" opengezet en komt er een enorme bak water naar beneden. Het super blaauwe water stijgt dan binnen afzienbare tijd van een rustig beekje tot een super krachtige rivier. Erg gaaf. Daarna zijn we naar Huka Falls gegaan. Dit is een megakrachtige waterval met turquoise water. De waterverplaatsing loopt op tot 270 m3 per sec.! Net 5 min. voor dat wij er waren was er iemand in gevallen/sprongen. Waarschijnlijk zelfmoord. Dit overleef je nooit! Voorts naar de tourist info om onze wandeling voor de Tongariro Crossing te boeken voor de dag erna (zaterdag): "The best one-day hike of New Zealand". Daarover later meer in dit verslag. Doorgereden naar Turangi. Bij de tourist info aldaar vertelden ze ons dat we beter een dag later die wandeling konden doen, ivm slecht weer. Dus verzet naar zondag.

Dag 12:
Naar Whakapapa Village gereden. Dit ligt in het supermooie Tongariro NP waar we dus ook die 1-daagse wandeling gaan doen. Het weer was trouwens gewoon super die dag......Goed, ook handig om alles van een afstandje te bekijken: 3 vulkanen naast elkaar: Mt Tongariro (1968m), Mt Ngauruhoe (2287m) en Mt Ruapehu (2797m). Alle3 met bovenste helft in de sneeuw. Geweldig mooi. Toen een wandeling naar de Silica Rapids gemaakt. We kregen er een Sound of Music gevoel van. Daarna verder Mt Ruapehu opgereden naar het wintersport gebied. Er werd driftig geskied en geboard. Lache. Daarna weer naar Turangi gekart en nog meer foto's gemaakt. Vingers gekruisd voor mooi weer op zondag.

Dag 13:
D-day. 5.15 uur opgestaan. Strak blaauwe lucht. Oef.....6.45 uur ging de bus. Met ong. nog 20 anderen en 2 gidsen op weg naar ons startpunt. De wandeling duurt 7 a 8 uur en gaat tot 1886m hoog. Bij de start aangekomen was het echter potdicht getrokken. Jorien kon wel janken. Het eerste uur reikte ons blikveld niet verder dan een paar honderd meter. Maar net voordat we begonnen met klimmen, klaarde het op en hadden we al snel een blaauwe lucht. Eerst lag Devils Staircase voor ons klaar. 45 min op een soort natuurlijke trap omhoog. Dan kom je op een plateau met een magnifiek uitzicht over Mt. Ngauruhoe. Inmiddels waren we bij de sneeuwgrens beland. Via de South Crater en een pittige klim naar Red Crater. Hier ons hoogste punt van de wandeling. We liepen nu al geruime tijd door de sneeuw heen. Soms pittig maar ooooooo zo mooi. Soms zak je tot je knie weg in de sneeuw. De wind was trouwens super sterk, soms blies hij je gewoon om. Uiteraard was de beloning geweldig. Wat een uitzichten bovenop. Je ziet het hele NP en bergmeren met fel blaauw water. (nu half bevroren met redelijk veel sneeuw erop) Red Crater was ook super fotogeniek. Uit de wind op de grond zitten lunchen. Hier lag geen sneeuw door de warmte van de vulkaar. Lekkere warme kont kregen we. Daarna door de sneeuw verder over de Central Crater. Aan de andere kant liepen we het gebergte langszaam weer af en de sneeuw verdween dus ook weer. Nog ff 1,5 uur naar de ophaalplek doorwandelen en genieten van een adembenemend uitzicht over Lake Taupo en Rotoau. 7,5 Uur later, moe maar enorm voldaan kwamen we aan. Wat een ervaring. Geweldig! Errug vroeg gaan slapen die avond.

Dag 14:
Na 11 uur slapen ;-) een beetje stijfjes opgestaan. Via de "Forgotten World Highway" naar Egmont NP gereden. Deze rit was geweldig: eindeloos glooiende heuvels en grasgroene bergen. Daarop liepen 100den schapen en pas uitgeperste lammetjes. Een gedeelte ging ook door 't Waitaanga Forest. Dit was een verrassend mooi sprookjesachtig stukje woud en onze weg liep 10 km door een gorge heen. Aangekomen bij Egmont NP. Hier draait het om de vulkaan: Mt Egmont van 2518m hoog. Welke vulkaan? We zagen niets. Een uitspraak over deze vulkaan is: als je de vulkaan kan zien, gaat het regenen en zo niet, dan regent het al. Maar toen we er een stukje omheen reden, klaarde het weer op en was ie in volle glorie te zien. Wat een beauty! Bovenste helft besneeuwd. Geweldig. Op advies van de Lonely Planet naar Lake Mangamahoe gegaan. Vanaf hier kan je "ansichkaart" foto's maken. Inderdaad, de LP had niets te veel gezegd: op de voorgrond een lief meertje en daar achter een mega vulkaan. We hebben daar uren zitten kijken en Mark maakte een batterij foto's. We mochten daar ook camperen (als het niet is aangegeven dat het niet mag, kan je in principe in elk parkje camperen!). Mark wilde graag de volgende ochtend met zonsopgang foto's maken.

Leuk om te vertellen is dat hier de film The last Samurai is opgenomen. In de film zie je (althans dat wordt je "voorgelogen") Mt Fuji in Japan, maar vanaf bepaalde hoeken lijkt Mt Egmont hier goed op. Verder lijkt deze erg op Mt Mayon in de Philippijnen. Hier zijn we ook geweest! Deze vergelijking staat ook in de LP. Eigenlijk heet deze vulkaar trouwens Mt Tarinaki. Zo is ie door de Maori, maar James Cook wilde hem zelf een naam geven, dus nu heeft ie er 2.

Dag 15:
Helaas, helaas, geen zonsopgang voor ons, sterker nog, er was niets te zien van de vulkaan! We zijn er nog wel verder omheen gereden om zo uiteindelijk aan de zuidelijke kant van de berg uit te komen. Daar hebben we een wandeling gemaakt, Wilkies Pools Track genaamd. Deze leidde ons via een pad door jong regenwoud en langs kleine watervallen, naar kleine badjes met kristalhelder water. De pooltjes zijn ooit gevormd door de schurende werking van zandrijk water en grind op 20.000 jaar oude lava. Bijzonder om te zien.
Af en toe liet de berg zich een beetje zien, maar helaas hield ie zich voor het grootste gedeelte schuil achter een dik wolkendek. We beseften ons dat we gister veel geluk hebben gehad. Als laatste nog de aan de voet gelegen Dawson Falls bekeken.
Aan het einde van de middag doorgeren naar Lake Rotakere. Bij aankomt kapte de bus er totaal mee. We waren op een behoorlijk afgelegen plek en het zweet brak ons toen wel even uit. Gelukkig wist Mark de oorzaak te achterhalen: de accupolen waren losgeraakt. Pfffffff, een zucht van opluchting!

Dag 16:
Regen, regen en nog eens regen. Onze dag dus zeer nuttig betsteed met het maken van ons reisverslag en boodschappen doen. Dit in het stadje Wanganui, gelegen aan het gelijknamige National Park, waar de voornaamste atractie de (ook gelijknamige) rivier is. Deze heeft zijn oorsprong al op Mount Tongario, waar we die 1 daagse wandeling hebben gedaan.
Aan het einde van de middag een stukje langs de rivier omhoog gereden naar het plaatsje Atene. Vanaf wilden we de volgende dag een wandeling gaan doen van ongeveer 7 uur. Ze hadden goed weer voorspeld, dus... Toen we 's avonds nog effe lekker zaten uit te buiken, schrokken we op van schoten die klonken en felle schijnwerpers die de donkere nacht verlichtten. Het was toch al 11 uur geweest. Met allebei een mes in ons hand, afgewacht wat er zou gebeuren. Na enige tijd doodsangsten hebben uitgestaan, bleken het een paar jagers te zijn. Wat waren wij opgelucht zeg, want ook daar stonden we een behoorlijk eindje van de bewoonde wereld af. Brrrr!

Dag 17:
Gelukkig wel lekker geslapen na alle opwinding van de vorige avond. Wel had het de hele nacht door geregend en regende het nog steeds... Ons plannetje om te gaan wandelen viel dus letterlijk in het water. Besloten om weer terug te gaan naar Wanganui, vanwaar we de State Highway 2 zijn opgedoken naar het stadje Masterton, dat aan de rand van het Tararua Forest Park ligt. Een mooi, bergachtig park, waar je heerlijk kunt wandelen. Weer hopen op goed weer dus...

Dag 18:
Het weer was iets beter. We hadden nu nog steeds regen, maar minder heftig en zowaar afgewissled met een paar stralen zon. Snel onze wandelschoenen aan en een hike van een kleine twee uur gemaakt naar de top van de berg en weer terug. Mooie uitzichten van het park en tot onze verbazing hielden we het aardig droog.
Toen door naar het wijndorpje Martinborough, om daar ons zelf te trakteren op het proeven van overheerlijke wijntjes! Beetje roezig verder gereden langs een schitterende route via Hutt Valley naar het Belmont RP om daar te tukken.

Dag 19:
Vanmorgen in Wellington aangekomen, waar we straks heerlijk gaan rondslenteren en zo. Morgen gaan we dus met de boot naar het zuid eiland. Voelt als een nieuw avontuur.

Tot over een klein maandje enne.... jullie weten het he, hoe meer reacties hoe beter!
Liefs Mark en Jorien