Grote diversiteit / te veel eilanden om te hoppen

Lieve familie, vrienden en belangstellenden,

Het is even een tijdje stilgeweest maar dat komt omdat we in supertempo door de Filippijnen (met dubbel P !!) zijn gereisd. We hadden slechts toestemming voor 3 weken en visum verlengen is zeer tijdrovend en dit was best genoeg.

Eerst een algemene indruk van de Filippijnen: dit land is zeer divers en de tegenstellingen zijn enorm. Zo kun je bijv een villa naast een krot zien staan en is het in het noorden bergachtig en Europees klimaat en in het midden en zuiden vlak en bloedheet. Verder is dit fastfoodland nummer 1. Dit komt door de Amerikanen die hier grote tijd zijn verbleven. Zo heb je hier: Chowking, Jollybee, McDonalds, Dunking Donut, Burger King, Pizza Hut, GreenWhich, Hamburger Machine, etc. Dit is dus eigenlijk voedsel nummer 1 en lokaal eten is op de achtergrond geraakt. Dit is dus ook wel aan de mensen te zien. Tevens is dit ook Bill Board heaven, lange lange rijen lokken je Manila in en je ziet door de borden de stad niet meer. De lokale vervoersmiddelen zijn tricycles (motor met zijspan) en jeepneys (stretched gepimpte jeep). Alletwee oncomfortabel maar wel erg goedkoop. Ideaal voor backpackers dus. Door de lange Spaanse heerschappij zie je veel Spaanse dingen terug (katholieke kerken op elke hoek van de straat: Iglesia ni Cristo), Filippino is een mix van de oorspronkelijke taal, Engels, Spaans en god mag weten wat nog meer. Men spreekt hier 11 talen en nog 87 dialecten. De mensen zijn over het algemeen erg opdringerig (met name in de armere gedeelten en overal met het vervoer). We hebben menige oplichtingspraktijk weten te doorstaan en een gepaste opzijduwbeweging bij het uit de busstappen heeft Mark menig maal moeten toepassen. Daarnaast is het land doordat het uit 7000 eilanden bestaat zeer moeilijk te bereizen en net buiten Manila is een snelwegennet wat na 50 km ophoudt en het hele land verder gaat in B-wegen, en nog meer c,d, en e wegen (als die bestaan). Omdat er zeer weinig Westerse toeristen komen wordt je continu aangestaard en aangesproken, soms tot aan het bizarre toe. Ff iets onsmakelijks (zit je nu je ontbijt op te eten, leg het maar alvast weg...): Filippijnen (maar eigenlijk bijna alle Aziaten) hebben vaak rare grote pukkels op hun gezicht met dan een stuk of 5 lange zwarte haren eruit. We weten nog steeds niet waarom ze die niet verwijderen, maar ze laten ze iig staan. Zelfs dames. Gadverd....

Goed, nu onze reis.

Manila:
Vanaf Kota Kinabalu vlieg je met Air Asia aan op Clark (2 uurtjes ten noorden van Manila). Normaal pinnen we altijd direct als we in een nieuwe land komen, maar onze pasjes werkten niet in de enige automaat op de luchthaven. Op onze blauwe ogen mochten we toen met de bus mee, omdat bij de eerste halte een straat is met ong 10 automaten. Dat was ook zo, maar toen Mark ging pinnen, werkten onze pasjes (2 verschillende banken) bij de eerste 6 banken niet. Met wat zweetplekken onder de armen werkte gelukkig de volgende wel. Alleen kun je slechts 60 Euries per keer opnemen en zo goedkoop is dit land ook niet.
We vonden in Manila een pension wat netjes was, maar een piepklein kamertje had (Iwan, lang leve Salvador!). De volgende dag zijn we naar Intramuros gegaan. Dit is een gebied waar de Spanjaarden destijds een grote muur om hebben gezet om zichzelf een plekje te geven. In dit gebied vindt je o.a. een fort, cathedraal en vele Spaanse gebouwen. Op een gegeven moment vonden we een hofje wat echt superknus was en fotogeniek. Helaas hadden ze geen tapas. ;-) Paard en wagen rijden er als een soort taxis rond. Zeer leuke en mooie omgeving. Daarna zijn we doorgelopen naar Rizal Park, net ten zuiden van Intramuros. Soms kunnen Aziaten bezienswaardigheden mooier doen voorkomen dan het eigenlijk is en dit was dus zoiets. Veel zwervers en weinig bijzonders. 's Avonds zijn we naar de boulevard gegaan. Dit is erg leuk. Allemaal terrasjes en overal spelen elke avond bandjes met diverse muzieksoorten. Daar hebben we lekker zitten eten en drinken.
Op de terugweg naar ons hotel viel het ons pas eigenlijk op hoeveel gezinnen er eigenlijk op straat leven. Veel kleine kinderen die dan bijvoorbeeld langs de kant van de weg met zijn drieen op een strecher worden gelegd. De wat oudere kinderen worden met rozen o.i.d. de straat opgestuurd. Dit heeft veel indruk op ons gemaakt...

De volgende dag zijn we naar de Taal Volcano gegaan. Dit is 3 uurtjes met de bus, maar het openbaar vervoer is zo onduidelijk dat oom agent ons uiteindelijk een bus heeft bezorgd door het gewoon tot halt te roepen(meer dan 20 verschillende busmaatschappijen). De Taal Volcano is een passieve vulkaan die in een meer ligt. Terplekke hebben we diverse viewpoints bezocht om een zo goed mogelijk zicht te krijgen. Helaas was het nogal heiig die dag, maar het was er lekker rustig en we hebben ons prima vermaakt.

Mindoro
Het grote eiland Mindoro ligt op 2 uur rijden en 1,5 uur varen van Manila. De stad in het noorden is Puerta Galera en daarnaast ligt White Beach en nog een paar anderen. White Beach staat bekend als afgelegen en rustig, maar dat was waarschijnlijk toen de Lonely Planet in 2003 werd gedrukt, want inmiddels hebben Koreanen er een favo bestemming van gemaakt. Zeker het weekend overladen met toeristen. Op dag 1 kwamen we erachter dat er geen pinautomaat is. De eerste lag op 2,5 uur rijden met een Jeepney (50 km). Deze hebben we dus genomen en bracht ons over onverharde wegen dwars door de bergen. Mooie rit, maar om zoveel mogelijk te verdienen stoppen ze 24 mensen in een Jeepney waar er ong. 16 in kunnen. En natuurlijk de bagage: bijv. paar honderd tomaten, 50 kilootjes rijst etc.. Gelukkig konden we met Joriens pasje geld opnemen en ook nog meerdere malen. In totaal zijn we 6 uur onderweg geweest om te pinnen. De volgende dag zijn we gaan surfen bij Sandbar. Dit is een heel mooi baaitje. Het waaide lekker (helaas te weinig voor Mark) maar Jorien heeft een paar uur geoefend en kon al snel blijven staan en vooruit komen. Alleen nog dat verrekte draaien....... Duurde iets langer, maar de hulptroepen konden aan wal blijven.
Na het weekend werd het heerlijk rustig en zijn we naar een strand verderop gelopen. Dat was paradijselijk mooi. Wit zand, palmbomen, geen mensen, kristalhelder water en bergen op de achtergrond. Heerlijk was het en we genoten volop van de rust. Later die dag heeft Jorien zich nog laten masseren door een vrouwtje: uurtje voor 3,5 Euro! De dag erna wilden we door naar Legazpi.

Legazpi
De stad ligt op 11 uur rijden van Manila. Wij dus eerst terug naar Manila. Bus gepakt en die reed weer terug naar Batangas (de stad waar de boot vanuit Mindoro aankwam). Wisten we niet, had ons 4 uur reizen bespaard, maar goed. De weg naar Legazpi is bijna volledig onverhard. De rit was loodzwaar en een stadsbus. De weg ernaartoe was wel erg mooi. Buiten dat erg armoedig. Legazpi is niet bepaald een toeristische plek. Het is er grauw en smerig. We kwamen om 0.30 uur aan en gingen toen een slaapplek zoeken. Na eerst een paar kakkerlakhokken te hebben bezocht kwam alles toch goed. Legazpi bezoek je voor 2 dingen: Mount Mayon en Donsol. Op onze eerste dag zijn we dus naar Mount Mayon gegaan. Dit is een voor het laatst in 2001 actieve vulkaan die perfect symmetrisch is en 2400 meter hoog. Hij is echt schitterend. We zijn over een oude steen-en lavastroom naar de voet van de vulkaan gelopen en hebben daar foto's gemaakt. Erg fotogenieke omgeving en in die buurt keken ze pas echt hun ogen uit van 2 blanken. Terug in Legazpi info ingewonnen om de volgende dag naar Donsol te gaan. Dit is een kustplaatsje op 1,5 uur rijden en daar kun je in deze periode met Whalesharks snorkelen (Walvishaai tot 18 meter groot). Wij om 5.45 uur naar de van-terminal omdat we op tijd wilden zijn. De van heeft echter geen schema (kwamen we achter) en vertrekt pas als de van vol is. Na een dik uur wachten waren we nogsteeds met zijn 3en en er werd ons verteld dat het best wel eens 11 uur zou kunnen worden. Wij gingen onze boot om te snorkelen dus nooit halen als we 's ochtends vertrokken. We hebben toen ons plan omgegooid. Als een gek naar ons hotel, binnen 5 minuten en tassen ingepakt en direct naar de luchthaven. Vlucht naar Manila gepakt omdat we door wilden reizen naar het paradijselijke Calamian Group of Islands. De vluchten daarnaartoe waren allemaal vol en dus weer het plan gewijzigd en de bus naar Baguio gepakt. De Whalesharktrip ging ons te veel tijd kosten als we nog een paar dagen daar bleven (want dat ging het ons kosten). Die zien we ergens anders dan wel weer.

Baguio
Na dus een behoorlijk hectische reis, belandden we in Baguio. Dit noordelijk gelegen stadje was de eerste van de drie die we gingen bezoeken, met als voornaamste doel de beroemde rijstterrassen. In Baguio zijn we drie dagen gebleven en hebben we ons een wat luxer hostel veroorloofd. Hier waren we namelijk wel aan toe na al dat vermoeiende gereis. Mooie, grote kamer met warm water, goed bed en tv. In tegenstelling tot waar we tot die tijd waren geweest in de Filippijen, hing hier een goede, aangename sfeer. Geen opdringerigheid of klopperij, maar vriendelijke, behulpzame mensen. Rustig en leuk stadje om in rond te banjeren met een leuk park, waar we twee middagen lekker hebben zitten genieten van de spotgoedkope Filippijnse rum (50 eurocent per 0,5 liter). Toen we weer een beetje op adem waren, doorgereisd naar Sagada. Deze reis was adembenemend mooi en bracht ons hoger de bergen in. Het hoogste punt lag op 2200 meter! In Sagada zijn we de eerste dag, samen met een Zweeds stel en een gids, 1 van de grotten gaan bezoeken. Dit was echt heel bijzonder. De grot was 180 meter diep en we moesten dus behoorlijk klimmen en klauteren. Af en toe best spannend, omdat het glibberig was door het heldere water wat er door de grot heen liep. Het einde van de grot kwam uit op een ondergrondse rivier. Supermooie foto's gemaakt. Daarna de zogenaamde 'Hanging Coffins' bezichtigd. Dit zijn lijkenkisten die aan de rotsen hangen. Vierhonderd jaar gelden zijn ze daar mee begonnen. De mensen hier kunnen kiezen waar en hoe ze hun laatste rustplaats willen. (Dat is sowieso boven de grond). Beetje vreemd om te zien en helemaal de kisten die al half weggerot zijn en waar je de skeletten ziet liggen...brrrr!
De dag erna zijn we samen met dat andere stelletje naar een kleine waterval gelopen. Onderweg zijn we een kleine fotoexpositie gaan bekijken van een getalendeerde lokale fotograaf. Er werden voornamelijk foto's van de rijstvelden en de bevolking getoond. Best mooi. Toen wilden we door naar de waterval, maar konden de weg niet vinden. Die zijn we gaan vragen bij een klein eettentje (in wording) ergens achterafgelegen. Daar troffen we een vrouw met haar moeder en zoontje aan, die ons hartelijk uitnodigden voor een kop koffie. Uiteindelijk kregen we de koffie gratis in ruil voor een paar foto's van het zoontje. Leuke ervaring. Na eindelijk de weg te weten naar de waterval gelopen, dwars door de schitterende rijstvelden heen. De waterval was echter kleiner dan een gemiddeld toiletbezoek na 5 glazen bier... Toch even neergestreken en wat gegeten. Over eten gesproken, Sagada was de beste plek om te eten; gezellige restaurantjes en voortreffelijke keukens.

Banaue
Na een vijf uur durende helse jeepney-rit kwamen we vervolgens in Banaue aan; de plaats waar je de allermooiste rijstvelden van de Filippijnen kan spotten. En die hebben we gezien ook! De eerste dag hebben we een ritje met de tricycle gemaakt (wat Mark zijn rug heeft gekost) naar de Hot Spring. Onderweg een aantal keren gestopt bij viewpoints, de ene nog mooier dan de ander. De hotspring was ook heerlijk, helemaal na een stoffige, hobbelige rit in een koekblik. Denk dat de foto's wel genoeg zeggen.
De dag erna met het Zweedse stel (dat met ons mee was gereisd) een jeepney gehuurd naar het dorpje Batad. Hier hadden we grote verhalen over gehoord en wordt erg hoog aangeschreven. We moesten ongeveer 2,5 uur hiken naar de velden toe, best pittig. De velden waren ook mooi; de velden zijn stijl tegen de berg op gebouwd, een soort stair way to heaven. Echter, de velden van de dag ervoor waren naar onze mening mooier! Daarna doorgelopen/geklommen naar een 21 meter hoge waterval, die echt wel de moeite waard was. Heerlijk afgekoeld in het water om vervolgens weer 3,5 uur terug te strompelen naar de jeepney. We waren echt afgepeigerd en konden ook geen rijstvelden meer zien.

Dit was onze trip in het noorden, want de dag erna zijn we teruggereisd naar Manila, waar we nog twee dagen zijn verbleven om wat dingetjes te regelen en vanwaar we ook naar Kota Kinabalu (Borneo) zijn gevlogen. Vanaf hier zijn we doorgevlogen naar Australie. Gister zijn we in Sydney aangekomen. Weer in de westerse wereld na 4,5 maand, effe wennen zeg! Natuurlijk direct aan de wijn gegaan, die ons lekker smaakte. De komende week alle praktische zaken regelen, een busje kopen en dan...

Tot later.
Veel liefs van ons.